Weer in de lucht

Dat heeft lang geduurd. Maar alles buiten onze schuld. En gelukkig is er niets vervelends gebeurd dan ontzettend lang gespannen wachten.
Wat is er gebeurd.
Dinsdagmiddag 17.00 uur waren we bij de Poolse grens. Er was niemand voor ons. We mochten na een half uur al weer verder. Maaaaarrrr... Huib had ondertussen de spruitjes klaar. Met een lekkere bal gehakt. Heerlijk!! Dus dat duurde even langer.
Op naar de Russische grens.
Een en ander geregeld en gewogen. Tja, wat zal het zijn.
9 uur waren de mannen naar de kantoren volgorde moed vertrokken. Het ging immers, super, om met Huig ter spreken. Maar helaas. Allemaal door de scanner en de bus ook nog voor de inspectierampa. Vrachtwagens alles goed, maar de bus moest open. En daar kwamen de pakketjes van Immanuël in het zicht. Prachtig verpakt in mooie bankzakken. Lust voor het oog. Misschien ook wel de ogen van de douanier? Maar ja, ze waren niet voor hen. Maar voor een 50-tal oude mensen in een bejaardentehuis. Gevuld met goudstukken... Nou ja, tandenborstel, stukje zeep en een zak tumtum. Rare hoor, zo'n pakket. Een lolly voor allemaal had wel gemogen, maar zo'n pakket is een geschenk dat je moet invoeren. En dan vervolgens invoerbelasting betalen. Dus die rare kattukers zijn in overtreding. Wat nu?
Ga maar slapen. Morgen komt de chef.
Het duurde even. Heel de nacht en morgen. De chauffeurs konden slapen, maar in de bus was het lastig met 5 en de achterkant gesloten. Om een uur of half 12 was iedereen wakker en las Jan N. Genesis 5 en een meditatie van ds. J. van Dijk. De laatste woorden van Genesis waren  En hij noemde zijn naam Noach, zeggende: Deze zal ons troosten over ons werk, en over de smart onzer handen, vanwege het aardrijk, dat de HEERE vervloekt heeft! Ik zat maar met stille verwondering te luisteren en bad met met open ogenom te zien of de inspektor al kwam.
Het duurde tot over enen. We moesten met de bus een Hal binnenrijden en alles uitpakken. Toen de pakketjes uit de .bus waren, konden we stoppen met ontladen. De chef had een hart. Hij vond dat wel mooi al die pakketten met een kinderbijbel voor de kinderen van het tehuis. Inpakken!!!
Toen moest Gerrit nog langs een loket of tien. En waren ze onze documenten kwijt. Maar nu na 22 uur op de grens mochten we verder. En nouja, Arie de Geus moest toch 9 uur slapen. Dus dat kwam goed.
Inmiddels was het 5 uur en konden we nog net inklaren. Valentina stond al 2 uur te wachten. Daarna hebben we heerlijk gegeten. Erwten en wortelen met een karbonaadje. Voor de pastor geen aardappelen en geen toetje. Heerlijk was het. Jan N. las Psalm 40 en we dankten de Heere voor Zijn bewaring.
Daarna nog een klein uur vertraging voordat de wagens van een tolkastje waren voorzien. Maar toen was het op naar Kobryn. De Wagens op een perfecte parking en wij naar het gasthuis naast de sportschool. 4 man op één kamer en de andere 5 in een zaal van 8. Nog even zitten en een praatje en toen was het stille nacht.