Ingeklaard op weg naar Kobryn.

Ondertussen gaat het nu snel. De inklaring van de goederen heeft al plaats gevonden. En nu is de vrachtwagen onderweg naar Kobryn. Samen met een andere vrachtwagen van Charité uit Nunspeet. Soms duren dingen uren en dan weer ineens gaat het met de snelheid van het licht. Een en ander betekent natuurlijk dat het gaat om de wil om te coöpereren. En is er dan één iemand met een pet als een vliegdekschip, die wel of niet meewerkt, dan maakt dat dag en nacht verschil. Of met andere woorden een uur of 12. Gisteravond waren Gerrit en Arie om ongeveer 6 uur bij de Poolse grens. We zijn nu ruim 18 uur later, maar dit hele grapje had ook in een 6-tal uren gekund. En wat was nu de reden van het oponthoud? De palletwagen in de vrachtauto. Die nemen we mee om de lading te kunnen lossen en omdat er in Kobryn maar 1 is. Maar die staat natuurlijk niet op de laadlijst. Als de vrachtwagen door de scan gaat zien de douaniers die op hun schermpje in de auto staan. Een douanier die zijn vak verstaat, begrijpt dat je die nodig hebt. Maar als je iedere vrachtwagenchauffeur als een verdachte van smokkel en verduistering ziet, dan kijk je daar natuurlijk anders tegenaan. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen, dat men daar ook wel reden voor zal hebben. Maar we komen al jaren met goederen die worden afgeleverd in een depot en tig keer gecontroleerd door allerlei overheidsinstanties. Valentina moet meters papier schrijven om de goederen uiteindelijk aan armen, gehandicapten en ouderen te kunnen uitdelen. iedereen weet wie we zijn. Jaarlijks is er overleg op het ministerie van humanitaire hulp. Maar iedere keer is er wel iets.
Maar we houden vol. Het volk, de mensen zijn ons lief geworden en de hulp wordt met open armen ontvangen.
We hopen maar dat het op de terugweg vlotter gaat.