Pagina's

donderdag 17 oktober 2019

Verbondenheid en verantwoordelijkheid

Verbondenheid en verantwoordelijkheid[1]

Jaarthema Werkgroep Charité - Katwijk 2019-2020

Verbondenheid

In de afgelopen 20 jaar zijn er een groot aantal bezoeken gebracht vanuit Katwijk aan Zee in Wit-Rusland. Veel steden en doren werden aangedaan. Brest, Kobryn, Baranovitchi, Pinsk, Mazyr, Rechitsa, Gomel, Vojgany en natuurlijk de hoofdstad Minsk. In de meeste van deze plaatsen bezochten we een christelijke gemeente. In Minsk verschillende gemeenten van verschillende aard. In al die gemeenten ontstonden contacten. Met verschillende gemeenteleden hebben we ook vandaag nog altijd contact. We ervoeren de verbondenheid die er is door het evangelie van onze Heere Jezus Christus. Dat was elke keer weer hartverwarmend. Christus is Koning en heeft in heel de wereld Zijn onderdanen. Hij brengt mensen bijeen en maakt hen tot kinderen van God de Vader. De Heilige Geest overstijgt met onze handen en voeten, onze mimiek en een enkel woord in het Russisch of Engels, Frans of Duits, de barrières van de verschillende moedertaal. En hoewel een kerkdienst van 2,5 uur in een onbekende taal van tevoren een opgave van je-wel-ste leek, bleek maar al te vaak dat we door de enkele zaken die we oppikten en het gezamenlijk tweetalig zingen van liederen, deelname aan de viering van het Heilig Avondmaal, mochten we toch de kracht van het ene Evangelie kennen en geloven. En was er ook de ervaring: de HEERE is in ons midden. Daardoor groeide ook de verbondenheid aan elkaar. Ondanks verschillen, was er allermeest herkenning. Herkenning in het geloof in de Ene Zaligmaker.
De verbondenheid kreeg gestalte in de bezoeken aan de diensten, maar ook door de aangeboden maaltijden en het gesprekken. We deelden in de gemeenschap aan Christus. En dat gaf de verbondenheid!
Daarnaast waren er in al deze plaatsen ook ontmoetingen met de mensen in de huizen en ziekenhuizen, verpleeginrichtingen, scholen, internaten etc. Plaatsen waar mensen om hulp verlegen waren. Plaatsen waar schrijnende armoede was en vaak nog is. Mensen van wie we d.m.v. een tolk gewaar werden dat er nog wel hoop leefde in hun hart. Maar waar ieder initiatief gedoemd leek te worden tegengewerkt en als het zou lukken de grond in geboord. De staat zorgt immers voor alles. En zo is alles goed. Ook al heb je honger, amper kleding aan je lijf. Moet er onderwijs gegeven worden met weinig tot geen middelen. Leven gehandicapten en ouderen onder erbarmelijke omstandigheden. En daar ontmoetten we dan mensen met hoop en verwachting. Niet in alle gevallen aan het Evangelie ontleend. Maar vaak was er toch ook door het Evangelie een verbondenheid. Ook al hebben de mystiek van de Orthodoxe kerk en de kaalslag door het communisme de verwoording van het geloof wel tot een minimum beperkt.
Verbondenheid met allerlei mensen die leven in een land waar de sporen van onderdrukking en uitbuiting haar uitwerking hebben gehad. Met mensen die delen van het beetje dat ze wel hebben. Verbondenheid met mensen in hun hoop er voor anderen te kunnen zijn. Mensen die met bewogenheid omzien naar kinderen, ouderen en gehandicapten. Maar ook naar mensen die in uitzichtloosheid voortleven van de ene in de andere dag. Armoede als gevolg van verwaarlozing, drankmisbruik en verlating.
Verbondenheid wordt geboren zou je kunnen zeggen. Zoals dat gaat met ouders en hun pasgeboren kind. Je krijgt het kind van God. Er ontstaat een innige band.
Zo krijgen we onze medemensen van God. De armen, zegt Jezus, hebt u altijd bij u. En de Heiland was met ontferming over hen bewogen. En zo komt het ook tot dat tweede …

Verantwoordelijkheid

Vanuit de verbondenheid wordt de verantwoordelijkheid geboren. Daarvoor heeft de goede God ons elkaar gegeven. De mens wordt niet alleen geboren. Hij wordt uit zijn of haar moeder geboren. En de moeder en de vader krijgen de verantwoordelijkheid. Het voorbeeld gaat natuurlijk niet helemaal op, maar zet ons wel op een spoor. Verbondenheid brengt verantwoordelijkheid met zich mee. We werden geroepen naar Wit-Rusland. Om een missionair-diaconale taak te vervullen. De roepstem kwam: Kom over en help ons. En als je die dan eenmaal beantwoordt hebt, brengt dat verantwoordelijkheid met zich mee. Natuurlijk geldt ook hier : zo de Heere wil en wij leven….. Maar je kunt er niet meer onderuit kruipen zonder kleerscheuren. Immers. Er zijn verwachtingen gewekt. En de situatie van hen die je in nood en ellende hebt ontmoet is nog altijd veel van hetzelfde. De economische omstandigheden zijn voor hen die aan de rand van de samenleving verkeren zijn nog altijd niet gemakkelijk. Men rekent er op dat de hulp weer komt. De gemeente van de Heere Jezus tracht het evangelie te verkondigen, maar in de vrieskou of de stromende regen is dat niet mogelijk. Samenkomen in een met goud bekleed gebouw is niet nodig, maar je moet toch wel samen kunnen komen. In Afrika gaat dat wel in de open lucht. Het hele jaar door, maar in Belarus is dat het grootste deel van het jaar onmogelijk. Een broek of een rok en een T-shirt is al wat je nodig hebt om op straat te verschijnen. Maar hoe wil je leven in een land waar de temperatuur een groot deel van het jaar rond min 10 schommelt. Dan is kleding een eerste levensbehoefte. Je hebt een huis, maar de kachel moet branden in de winter, anders bevries je nog.
Ook dit jaar gaan we weer naar Belarus met een transport met hulpgoederen. We trachten te helpen. De gevers hebben hun hulp geboden. Sponsors dragen ons werk. We weten ons door de christelijke gemeente gedragen en de diakenen dragen ook deze last in het midden van de gemeente voor.
In alles weten we ons geroepen en gezonden. We zien er soms geen gat in. We denken soms, zo gaat het niet verder. En ook dan toont de Heere: Hij Die u roept, is getrouw: Hij zal het ook doen. Zo mogen we in verbondenheid met elkaar als werkgroep, de gemeente die ons ondersteunt en met hen die we bezoeken, onze verantwoordelijke taak volbrengen.
Hij Die u roept, is getrouw: Hij zal het ook doen. (1 Thess. 5: 24)
J.Geene.


________________________________________
[1] Het jaarthema heb ik ontleend aan een stuk van Dr. J. v.d. Graaf (Huizen) over diaconaal werk in Hongarije. Katern hervormde Gemeente: Project Oost-Europa, 2012, Huizen.

dinsdag 15 oktober 2019

De goederen voor het transport naar Belarus


Zo langzamerhand komt er zicht op de lading die we 18 november hopen te vervoeren naar Kobryn en Vojgany. Als u de link aanklikt krijgt u een indruk.

Voorlopige lijst van de lading

Langzamerhand zal de lijst groeien. Dus gewoon af en toe terugkomen om te kijken.


Deze twee bedrijfsnaaimachines kwamen van een werkgroep uit het land. Mooi voor een MBO-school. Daar krijgt men ook naai-onderwijs. In Kobryn zullen ze er vast blij mee zijn.

donderdag 10 oktober 2019

Fietsen gezocht voor medewerkers "Familiehaven" - Vojgany - Belarus

21 november hopen we deze mensen weer te ontmoeten in Войганы (Vojgany). Ze werken allemaal in de verzorging en in de keuken en administratie van dit bejaardenhuis. We waren hier in 2015 voor het eerst met een transport. Daarna ook in 2017. Beide keren hebben we een hele vrachtwagen hulpgoederen gebracht. Ook dit jaar hopen we dat weer te doen. 

Als je daar dan op bezoek bent, zie je de mensen naar hun werk komen. Lopen....
Je hebt er geen erg in. Je denkt ze wonen in het dorp en komen lopend naar hun werk. Of misschien met de bus.

Door de contacten wordt er een vertrouwensband gelegd. De contacten worden intensiever. En zo zal het nu ook gekomen zijn dat de directrice een vraag durfde stellen, waar je zelf niet op gekomen zou zijn. Zou eht mogelijk zijn om wat fietsen mee te brengen? Veel van de medewerkers woont op een afstand van rond de 10 km. van het tehuis. Men draait lange diensten en dan moet de weg naar huis nog worden ... gelopen.

Heeft u nog een goede fiets in de schuur? Eigenlijk staat hij in de weg, want we rijden op een elektrische. En voor die oude krijg je bijna niets. Dus waarom zou ik hem weg doen. Je weet maar nooit waar hij nog eens dienst voor kan doen. Ik schrijf maar wat. U begrijpt me wel denk ik.

U kunt er nu een goede daad mee doen.

Het zou geweldig zijn voor deze mensen die met hart en ziel de ouderen in het tehuis verzorgen. Ze krijgen een salaris van ongeveer €180 in de maand. Ja, een brood kost maar een kwartje. En ieder heeft een tuintje (met aardappelen en kool en bonen, wortelen en kroten). En velen zoeken bramen en andere vruchten in het bos en in de herfst paddenstoelen en andere eetbare zaken in de natuur. Maar een jas kost gemakkelijk €100. Gas, licht en water zijn wel goedkoper dan in ons rijke westen, maar lang niet voor niets. Dus als je dan kunt lopen naar en van je werk.

Wat zou het mooi zijn als we deze mensen met een fiets zouden kunnen helpen.

Iedere vrijdagmiddag van half 4 tot 5 in de schuur. Katwijkerweg 1, Valkenburg. Of een telefoontje naar één van de nummers op het blog.