Verbondenheid en verantwoordelijkheid[1]
Jaarthema Werkgroep Charité - Katwijk 2019-2020
Verbondenheid
In de afgelopen 20 jaar zijn er een groot aantal bezoeken gebracht vanuit Katwijk aan Zee in Wit-Rusland. Veel steden en doren werden aangedaan. Brest, Kobryn, Baranovitchi, Pinsk, Mazyr, Rechitsa, Gomel, Vojgany en natuurlijk de hoofdstad Minsk. In de meeste van deze plaatsen bezochten we een christelijke gemeente. In Minsk verschillende gemeenten van verschillende aard. In al die gemeenten ontstonden contacten. Met verschillende gemeenteleden hebben we ook vandaag nog altijd contact. We ervoeren de verbondenheid die er is door het evangelie van onze Heere Jezus Christus. Dat was elke keer weer hartverwarmend. Christus is Koning en heeft in heel de wereld Zijn onderdanen. Hij brengt mensen bijeen en maakt hen tot kinderen van God de Vader. De Heilige Geest overstijgt met onze handen en voeten, onze mimiek en een enkel woord in het Russisch of Engels, Frans of Duits, de barrières van de verschillende moedertaal. En hoewel een kerkdienst van 2,5 uur in een onbekende taal van tevoren een opgave van je-wel-ste leek, bleek maar al te vaak dat we door de enkele zaken die we oppikten en het gezamenlijk tweetalig zingen van liederen, deelname aan de viering van het Heilig Avondmaal, mochten we toch de kracht van het ene Evangelie kennen en geloven. En was er ook de ervaring: de HEERE is in ons midden. Daardoor groeide ook de verbondenheid aan elkaar. Ondanks verschillen, was er allermeest herkenning. Herkenning in het geloof in de Ene Zaligmaker.De verbondenheid kreeg gestalte in de bezoeken aan de diensten, maar ook door de aangeboden maaltijden en het gesprekken. We deelden in de gemeenschap aan Christus. En dat gaf de verbondenheid!
Daarnaast waren er in al deze plaatsen ook ontmoetingen met de mensen in de huizen en ziekenhuizen, verpleeginrichtingen, scholen, internaten etc. Plaatsen waar mensen om hulp verlegen waren. Plaatsen waar schrijnende armoede was en vaak nog is. Mensen van wie we d.m.v. een tolk gewaar werden dat er nog wel hoop leefde in hun hart. Maar waar ieder initiatief gedoemd leek te worden tegengewerkt en als het zou lukken de grond in geboord. De staat zorgt immers voor alles. En zo is alles goed. Ook al heb je honger, amper kleding aan je lijf. Moet er onderwijs gegeven worden met weinig tot geen middelen. Leven gehandicapten en ouderen onder erbarmelijke omstandigheden. En daar ontmoetten we dan mensen met hoop en verwachting. Niet in alle gevallen aan het Evangelie ontleend. Maar vaak was er toch ook door het Evangelie een verbondenheid. Ook al hebben de mystiek van de Orthodoxe kerk en de kaalslag door het communisme de verwoording van het geloof wel tot een minimum beperkt.
Verbondenheid met allerlei mensen die leven in een land waar de sporen van onderdrukking en uitbuiting haar uitwerking hebben gehad. Met mensen die delen van het beetje dat ze wel hebben. Verbondenheid met mensen in hun hoop er voor anderen te kunnen zijn. Mensen die met bewogenheid omzien naar kinderen, ouderen en gehandicapten. Maar ook naar mensen die in uitzichtloosheid voortleven van de ene in de andere dag. Armoede als gevolg van verwaarlozing, drankmisbruik en verlating.
Verbondenheid wordt geboren zou je kunnen zeggen. Zoals dat gaat met ouders en hun pasgeboren kind. Je krijgt het kind van God. Er ontstaat een innige band.
Zo krijgen we onze medemensen van God. De armen, zegt Jezus, hebt u altijd bij u. En de Heiland was met ontferming over hen bewogen. En zo komt het ook tot dat tweede …
Verantwoordelijkheid
Vanuit de verbondenheid wordt de verantwoordelijkheid geboren. Daarvoor heeft de goede God ons elkaar gegeven. De mens wordt niet alleen geboren. Hij wordt uit zijn of haar moeder geboren. En de moeder en de vader krijgen de verantwoordelijkheid. Het voorbeeld gaat natuurlijk niet helemaal op, maar zet ons wel op een spoor. Verbondenheid brengt verantwoordelijkheid met zich mee. We werden geroepen naar Wit-Rusland. Om een missionair-diaconale taak te vervullen. De roepstem kwam: Kom over en help ons. En als je die dan eenmaal beantwoordt hebt, brengt dat verantwoordelijkheid met zich mee. Natuurlijk geldt ook hier : zo de Heere wil en wij leven….. Maar je kunt er niet meer onderuit kruipen zonder kleerscheuren. Immers. Er zijn verwachtingen gewekt. En de situatie van hen die je in nood en ellende hebt ontmoet is nog altijd veel van hetzelfde. De economische omstandigheden zijn voor hen die aan de rand van de samenleving verkeren zijn nog altijd niet gemakkelijk. Men rekent er op dat de hulp weer komt. De gemeente van de Heere Jezus tracht het evangelie te verkondigen, maar in de vrieskou of de stromende regen is dat niet mogelijk. Samenkomen in een met goud bekleed gebouw is niet nodig, maar je moet toch wel samen kunnen komen. In Afrika gaat dat wel in de open lucht. Het hele jaar door, maar in Belarus is dat het grootste deel van het jaar onmogelijk. Een broek of een rok en een T-shirt is al wat je nodig hebt om op straat te verschijnen. Maar hoe wil je leven in een land waar de temperatuur een groot deel van het jaar rond min 10 schommelt. Dan is kleding een eerste levensbehoefte. Je hebt een huis, maar de kachel moet branden in de winter, anders bevries je nog.Ook dit jaar gaan we weer naar Belarus met een transport met hulpgoederen. We trachten te helpen. De gevers hebben hun hulp geboden. Sponsors dragen ons werk. We weten ons door de christelijke gemeente gedragen en de diakenen dragen ook deze last in het midden van de gemeente voor.
In alles weten we ons geroepen en gezonden. We zien er soms geen gat in. We denken soms, zo gaat het niet verder. En ook dan toont de Heere: Hij Die u roept, is getrouw: Hij zal het ook doen. Zo mogen we in verbondenheid met elkaar als werkgroep, de gemeente die ons ondersteunt en met hen die we bezoeken, onze verantwoordelijke taak volbrengen.
Hij Die u roept, is getrouw: Hij zal het ook doen. (1 Thess. 5: 24)
J.Geene.
________________________________________
[1] Het jaarthema heb ik ontleend aan een stuk van Dr. J. v.d. Graaf (Huizen) over diaconaal werk in Hongarije. Katern hervormde Gemeente: Project Oost-Europa, 2012, Huizen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten