Pagina's

donderdag 17 november 2016

In de trein

Zojuist in de trein gestapt. 11.14 uur. Aankomst volgens de dienstregeling 17.35. Mijn kaartje aangenomen door de wagonbediende. Die me zo even kwam vragen of ik beddengoed nodig had. Dat begreep ik toen niet maar hij maakte even later het bekende slaapgebaar. En nu overdacht ik me dat hij iets zei als spagonitzwe. En spagone notche is welterusten. Dus.
Ik heb niet een stoel maar een bank ter beschikking.  Daar kun je met drie man op zitten en in je eentje op liggen. En dat allemaal voor goed 4 euro. En voor een reis van 6 uur. Er zijn maar weinig mensen in de trein. Hij rijdt ook niet snel. Een diesel locomotief voor de geïnteresseerden. Geen bovenleiding. Zal ook wel voor de winterse problemen zijn.
Ik kreeg van Anna een tas mee voor onderweg. Het zit allemaal verpakt in plastic dus later nog wel een plaatje. Maar ik zie augurken, koteletten en gehaktballen. Dus ik kom van de honger niet om.😀
Het is altijd een wat weemoedig afscheid hier. Zie je elkaar ooit weer?
Zo bleek de vrouw van Pastor Vladimir overleden te zijn. Een oude man van 80 met een weemoedige blik. Ik kan niet zo goed overweg met een gemakkelijke manier van spreken, als is het allemaal waar. We zijn onderweg naar een beter Vaderland, maar hier en nu blijft het gemis. En de omstanders keken blij en zeiden je vrouw heeft een wandeling gemaakt naar de hemel. En Vladimir knikte. Maar zijn blik bleef. Wat hebben die mensen niet meegemaakt voor dat de muur viel. En hoe is hun liefdesband daardoor versterkt. Wat hebben ze elkaar moeten missen, niet wetend of ze elkaar ooit nog zouden zien. Wat een nood betekende de jaren lange ballingschap. Ook al hebben we vele dogmatische verschillen, toch ervaren we een band door het geloof in één Heere. Door het offer van die Ene die Zichzelf voor ons liet verbannen uit de gemeenschap van God en mensen. Gesprekken met Valentina en haar Pastor leerde met dat ook velen van hen ballingschap en gevangenschap hebben ondervonden. Onder het blog van de dominee vindt u een link naar een stuk van Kees van de Staaij. Hij spreekt over niet te snel oordelen. Moesten wij ook maar niet doen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten